Poremećaji ishrane predstavljaju ozbiljno stanje povezano sa perzistentnim navikama u ishrani koje negativno utiču na zdravlje, funkcionalnost i emocije.

Najpoznatiji poremećaji ishrane su Anoreksija, Bulimija, Prejedanje i Ortoreksija.

Ove podele su izvršene na osnovu kriterijuma koji prikazuje  rizik i posledice po život i funkcionisanje pacijenta, kada se oni razviju. U najrizičnije spada anoreksija zbog niske telesne težine, a zatim bulimija koja zbog kompenzotornih mehanizama čišćenja, a najčešće povraćanja imaju veliki zdravstveni rizik.

U ranim fazama rada neophodan je fokus na kontroli simptoma u smislu uzdržanja od disfunkcionalnog ponašanja. Nekada to čak nije ni prvi korak, već terapeut radi sa klijentom na razvoju motivacije i svesnosti, a zatim i plana za prekid, tj. apstinenciju (Matzko, 1997; White, 1999; Conte & Mione, 2013).

Cilj terapije nije kontrola simptoma već suštinski oporavak, ali terapeut u tom kontekstu mora da upravlja očekivanjima – svojim, klijentovim, a nekada i širim poljem –ne samo na početku terapije, kada oni mogu da ugrožavaju život, zdravlje i mogućnost kontakta sa terapeutom i terapijskim iskustvom, već i kasnije, tokom oporavka, u manjoj ili većoj meri.